Voorzichtig steek ik een been naar links, terwijl ik hem probeer af te koppelen.
Oeps…hij reageert. Nog even wachten.
Terwijl hij rustig verder sabbelt bedenk ik mijn volgende stap.
Rechterbeen eerst? Dan ben ik dichterbij het uiteinde.
Nog even wachten…en hij laat los!
Goed, de acrobaat in mij legt mij in de knoop, alvorens ik het bed uit wil kruipen.
Oh nee! Hij ligt op een deel van mijn vest.
Geen probleem, gewoon voorzichtig wegtrekken.
Hij draait zich om…
Gelukkig. Vals alarm. Ik sluit voorzichtig de deur achter me en tippel naar beneden.
Zo, nu is het tijd voor een theetje. Nog voor mijn achterste de bank raakt schrik ik op van een zucht. Is dat ‘m? Ik kijk naar mijn man. Hij hoort niets, maar ik weet het toch zeker. Ik zou mijn kleintje nog van een kilometer afstand herkennen als hij me roept.
Ik ga naar hem toe. Hij zit rechtop in bed en met zijn ogen nog dichtgeknepen kermt hij er een ‘mama’ uit. “Kom maar jongen, ga maar weer liggen.” Ik leg mezelf naast hem, doe mijn shirt omhoog en binnen een mum van tijd sabbelt hij zich weer in slaap.
Het is volle maan, sprongetjestijd, zijn tandjes komen door, hij heeft iets onder de leden of het is dat allemaal tegelijk. Ik weet het soms niet. Het maakt ook niet echt uit. Ik heb geleerd dat de dingen soms gewoon zo gaan. Niet overal is een reden of oplossing voor nodig. Er zijn, dat is wat telt.
Ik kan niet ontkennen dat ik in die tijden niet eens verlang naar een avond alleen met mijn pc zijn, zonder de nodige pauzes van soms wel een uur. Onderbroken worden is gewoon lastig als je net middenin een flow zit met schrijven. Maar toch, het is zo. En ik ga er in mee.
Hoe hou ik dat toch vol, vragen mijn vriendinnen?
Nou, ik ben het gaandeweg anders gaan bekijken.
Slaapmomenten zijn namelijk net yogalessen! Zo kon je net wel lezen, toch? Heel veel mamahonger? Dat zijn gewoon kostbare extra knuffelmomenten, met meditatiemogelijkheden. Die nemen af met de jaren, heb ik me laten vertellen. Dus genieten we er nog maar even van. En wandelingen, boodschappen doen, of welke reden dan ook waarmee ik zoonlief in de doek bij me heb, is gewoon pure krachttraining. Dat maakt mij groot en sterk. En zoonlief tevreden.
Goed, op een slechte dag, en die zijn er ook, heb ik niet zo veel zin in een goede workoutsessie. Of had ik net wat anders gepland, wanneer die yogales wel heel erg uitloopt. Maar dan denk ik aan mijn zoontje, die mij nodig heeft. Voor wie ik zijn hele wereld ben. En we zo hard hebben geknokt voor onze goede, hechte band. Dan kom ik al gauw tot de conclusie dat ik gewoon niet anders kan. En dus maken we er het beste van: soms met twee benen in de lucht en een hand op zijn hart.
